Rè nan ceithir sheachdainean bhon tadhal mu dheireadh agam san ospadal, bha fhios agam nach robh mi ag ithe gu leòr. Ach bha dùil agam gun robh mi a' cumail nan 46 cilo a bha agam aig an àm. Cha robh.
Dar an deach mi ann a-rithist an-dè, cha robh ach 42 chilo agam. Eagalach gu dearbh. (Cuideachd, thathar ag ràdh gur e 42 am freagairt airson a h-uile rud ...) Mar sin, a thuilleadh air an stad a chuir sin air a' cheimeo-theiripe, chuir mi romham gum b' fheudar dhomh ithe fada nas motha. Agus ithe pròtainean, beòthamanan agus mar sin sìos, seach dìreach gualuisgeachan.
Tha fhios gu bheil seo a' ciallachadh àm nas lugha airson leughaidh agus a bhith nam shuidhe aig a' choimpiutair-uchd, ga chur seachad ag ithe an àite sin, ach tha sin do-sheachnadh. So an-diugh, air 'St Mungo's Eve', thòisich mi air. Chan eil e furasta, bha eadhon pian ann (gu follaiseach, tha mo stamac fìor bheag an-dràsta), ach feumaidh mi cumail orm. Chan eil dòigh eile ann ma tha mi ag iarraidh maireann beò.
No comments:
Post a Comment